Veronika VossReżyseria Rainer Werner Fassbinder to zrzędliwa, ale bardzo skuteczna historia uzależnienia i wyzysku. Fassbinder jest uważany przez wielu za najbardziej znanego członka ruchu filmowego znanego jako „Nowe kino niemieckie”. Ta rewolucja filmowa pojawiła się w latach 60. XX wieku w odpowiedzi na puszyste kino eskapistyczne, do którego Niemcy Zachodnie zstąpiły po Trzeciej Rzeszy, i jako środek przeciwstawienia się politycznemu klimatowi dnia. Veronika Voss został zwolniony pod koniec tragicznie krótkiego życia Fassbindera w 1982 roku, kiedy zmagał się z uzależnieniem, które wkrótce go zabiło. Film jest pełen imponujących czarno-białych fotografii i przypomina hollywoodzkie filmy z lat 50. XX wieku. Jest to ostatnia część trylogii Fassbindera o rzekomym „cudu gospodarczym”, jakim były Niemcy Zachodnie po wojnie. Chociaż film jest bardziej dostępny niż niektóre jego wcześniejsze prace, Veronika VosWciąż zawiera wiele tematów, które dominują w karierze Fassbindera i ogólnie w Nowym Kinie Niemieckim. Kwestie te obejmują nieufność do władzy, wykorzystywanie mniej szczęścia i nadużycie władzy.
Tytułowa bohaterka filmu, Veronika, grana przez Rosela Zecha, to zmyta gwiazda filmowa z Trzeciej Rzeszy, która nie jest w stanie znaleźć pracy i uzależniła się od morfiny. Krążą plotki, że podczas wojny miała romans z Goebbels i podobnie jak wielu bohaterów Fassbindera z wcześniejszych filmów, które bawili się z nazistami, jest karana w sensie karmicznym. Izolowana od swojej sławy, desperacko szuka „ochrony i ochrony” przed światem. Czuje się ścigana i bezradna po całkowitej utracie swojej anonimowości. W jednej scenie jest zasadniczo ścigana przez dwie kobiety w sklepie jubilerskim, które bezlitośnie podchodzą do niej i szukają autografu, gdy próbuje się wycofać. „Ochrona”, której szuka, występuje u dwóch osób: Roberta, granego przez Hilmara Thate, dziennikarza sportowego, który oferuje jej parasol, gdy pada deszcz, oraz dr. Katz, grana przez Annemarie Düringer, jej neurologa, który przepisuje morfinę, od której zależy Veronika.
Lekarz jest źródłem korupcji w historii, ponieważ nie tylko zapewnia Veronice narkotyki, ale wykorzystuje sytuację, pielęgnując uzależnienie od byłej gwiazdy i wykorzystując to uzależnienie, aby ją zmusić i szantażować. Dr. Uścisk Katz jest tak silny, że zmusza „swoją najlepszą przyjaciółkę” Veronikę do podpisania pieniędzy i majątku. Jednak zepsucie się pogłębia i, jak później dowiaduje się Robert, lekarzowi jest znacznie gorzej w przypadku niektórych innych jej pacjentów. Gdy tylko ofiarom zabraknie pieniędzy, „przypadkowo” przedawkują tabletki nasenne i „na szczęście” oddają cały swój dobytek lekarzowi. Z kolei Katz i jej kohorty żyją ekstrawagancko kosztem uzależnionych, którzy je stworzyli. Twoje biuro jest szczególnie jasne w przypadku placówki medycznej z drogimi dekoracjami i meblami. Poprzez to zepsucie Fassbinder nalega, aby autorytety były przesłuchiwane i trzymane z dala, w przeciwnym razie władcy wykorzystają słabych i bezbronnych.
Robert zostaje przyjęty natychmiast po spotkaniu z Veroniką i wierzy, że może pomóc jej pokonać jej problemy. Obnaża spisek, ale zdaje sobie sprawę, że nie tylko nie może jej pomóc, ale także pogarsza sytuację i rani ludzi wokół niego. Jest przechytrzony na każdym kroku, głównie dlatego, że korupcja sięga znacznie głębiej, niż początkowo sądzi. Po dr Po odkryciu planu Katza prosi o pomoc administratora narkotyków. Niestety ten administrator jest również zamieszany w oszustwo, a intryganci mogą całkowicie sfrustrować Roberta, a nawet posunąć się do zabicia swojej dziewczyny Henriette, aby ukryć prawdę. Policja, kolejna postać z władz, jest całkowicie nieprzydatna i nie wierzy w nic, co Robert im powie. Klęska Roberta jest tak gruntowna, że traci w życiu obie kobiety: swoją dziewczynę i Veronikę, ofiary jednego z dr. „Przypadkowe” przedawkowanie Katza. Choć wydaje się to sugerować, że Fassbinder uważa walkę z skorumpowanym autorytetem za daremną, sytuacja jest odwrotna. Fassbinder twierdzi, że społeczeństwo nie może być naiwne i rozumieć, w jakim stopniu można osiągnąć korupcję oraz w jakim stopniu musi zachować czujność w zakresie ochrony swoich wolności. Niestety przesłanie to zagubiło się w niefortunnym i patologicznym tonie filmu.
Lata 70. były dla Niemiec Zachodnich burzliwym okresem. Z powszechnymi obawami przed terroryzmem i komunizmem rząd przyjął nadzwyczajne uprawnienia, które wielu, w tym członkowie Ruchu Nowego Kina Niemieckiego, uważali za zbyt ekstremalne. Wielu uważało, że rząd jest skorumpowany i nie można mu ufać. Ten klimat strachu i nieufności do władzy znajduje wyraźne odzwierciedlenie Veronika Voss.
Fassbinder kwestionuje również amerykańską obecność w Niemczech Zachodnich Veronika Voss. Jedyna amerykańska postać, żołnierz, jest handlarzem narkotyków w lidze z Dr. Cat. Ponadto muzyka amerykańska zawsze gra w Dr. Biuro Katza, ale nigdzie indziej w filmie, daje wczesne wskazówki, że coś jest nie tak. Implikacja jest taka, że amerykańskie zaangażowanie w Niemczech Zachodnich stanowi dużą część obfitej korupcji władzy i że Amerykanie wykorzystują Niemców dla własnych celów i zysków. W latach powojennych wielu w zachodnich Niemczech zaczęło postrzegać Stany Zjednoczone jako imperialistyczną potęgę, pociągając za sznurki, a Fassbinder dramatycznie przedstawia to uczucie w tym filmie.
Veronika Voss to naprawdę film światła i cienia. To nawet wyłania się z napisów początkowych, gdy czarne słowa unoszą się na białej powierzchni i rzucają cienie, gdy mijają. Wykorzystanie czarno-białej fotografii przez Fassbindera jest sprytne i piękne, a każda scena jest celowo i celowo oświetlona. Film jest stylowy, a kontrast między czernią a bielą jest w pełni wykorzystany, tworząc wygląd podobny do klasycznego filmu noir. Retrospekcje są doskonałym tego przykładem, ponieważ Veronica pamięta lepsze czasy w swoim życiu. Są dramatycznie prześwietlone, otaczają bohaterów lekką aurą i nadają każdej scenie niemal niebiańskie uczucie. Pamięć Veroniki o czasie spędzonym w filmie na początku filmu jest tego najlepszym przykładem. Różnica jest uderzająca, gdy te retrospekcje są zestawiane z teraźniejszością, jak to robi Fassbinder w jej domu. W przeszłości było ciepło i jasno, z czystym światłem i ciemnością, podczas gdy w pokoju z meblami zadaszonymi jest całkowicie ciemno. Dr. Biuro Katza to kolejny przykład tego, jak Fassbinder wykorzystuje światło i ciemność do opowiadania swojej historii. Biuro jest całkowicie białe i niesamowicie jasne, ale w przeciwieństwie do scen z retrospekcji nie ma cieni. Nawet meble i urządzenia są białe. To wywołuje uczucie zimna, jakby ktoś próbował ukryć zło w okleinie bezpłodności.
Słabym punktem tego filmu jest charakterystyka. Chociaż gra jest ogólnie silna, żadna z postaci nie jest sympatyczna. Veronika jest słaba i bezradna, całkowicie zależna i zawsze szuka kogoś, kto mógłby ją chronić. To, wraz z użalaniem się nad sobą, niewiele robi, by zadowolić publiczność. Robert jest zimny i pozbawiony emocji i ma tylko niewielki wybuch, ponieważ nikt mu nie wierzy. Oszukuje swoją dziewczynę bez chwili namysłu i nie waha się narazić jej na niebezpieczeństwo. Pod wieloma względami jest równie wyzyskujący, jak inne autorytety, z którymi walczy. W zamian jego dziewczyna jest uległa i pozwala Robertowi oszukiwać bez konsekwencji i po prostu robić, co chce. Relacje między Veroniką i Robertem są również bardzo słabo rozwinięte. Wydaje się, że nie ma między nimi chemii, a tak naprawdę nie mają dużo czasu na ekranie. Trudno sobie wyobrazić, co widzi Robert, co przekonuje go do narażenia własnego życia i życia innych.
Pomimo tych słabości łatwo jest polecić ten film każdemu, kto jest zainteresowany Fassbinderem lub Nowym kinem niemieckim. Film jest pięknie nakręcony, z mistrzowskim wykorzystaniem czerni i bieli. Zaprezentowane tematy są mocne i dają przekonujący portret obaw wielu zachodnich Niemców w czasie ich kręcenia, zwłaszcza twórców Nowego Kina Niemieckiego. Ogólnie rzecz biorąc, film jest ściśle narysowany, z solidną tajemnicą, przekonującą historią i silną bazą tematyczną.
[ff id=”7″]