O potrzebie rozróżnienia strukturalnych i funkcjonalnych aspektów psychologii sztuki …
Psychologia sztuki jest złożonym przedmiotem, a opis ten ma na celu jedynie wprowadzenie do rozwijającego się przedmiotu. Psychologia stanowi podstawę wielu aspektów życia i sztuki lub wyrażania sztuki w dowolnej formie, a zwłaszcza poprzez rzeźbę i malarstwo, opiera się również na teoriach psychologicznych i zrozumieniu. Związek między psychologią a sztuką jest prawie nieunikniony; Bez psychologii nie może być sztuki i odwrotnie. Artysta zaczyna od pustego płótna, na którym rzutuje swoją własną psychologiczną naturę, a sztuka pozostaje medium takiej projekcji. Sztukę można zatem najlepiej zdefiniować jako medium, poprzez które artysta lub osoba twórcza rzutuje swoje uczucia i frustracje oraz głębsze potrzeby psychologiczne. W ten sposób sztuka jest ściśle związana z psychologią. Jednak psychologia sztuki jako dyscypliny formalnej nie została powszechnie uznana i dopiero niedawno zyskała popularność na zachodnich uniwersytetach.
Jednak psychologia sztuki jest fascynującym obszarem badań, ponieważ analizuje rdzeń kreatywności i dostarcza wyjaśnień dla procesów mentalnych w szczególności artysty i jednostki twórczej w ogóle. Co ciekawe, psychologia sztuki nie ogranicza się do zrozumienia procesów mentalnych artysty, ale także procesów mentalnych związanych z postrzeganiem sztuki. Psychologia sztuki dostarcza wyjaśnienia i zrozumienia zjawisk kreatywności, procesów mentalnych artysty i procesów myślowych postrzegającego. Jest kompleksowy w swoim podejściu nie tylko ze względu na spektrum wyjaśniające, ale także dlatego, że psychologia sztuki obejmuje wyjaśnienia z różnych dziedzin psychologii, takich jak psychologia postrzegania Gestalt, psychologia formy i funkcji / porządku i złożoności, psychoanaliza Junga i psychologia uwagi oraz eksperymentalna psychologia i symbolika Freuda.
Psychologia sztuki jest interdyscyplinarna i skutecznie integruje sztukę, architekturę, filozofię (metafizykę i fenomenologię), estetykę, badania świadomości, percepcję wzrokową i psychoanalizę. Od filozofa Johna Deweya po psychoanalityka Carla Gustava Junga XX-wieczni intelektualiści wpłynęli na pojawienie się psychologii sztuki, która zdawała się wykraczać poza procesy myślowe artysty, obejmując proces tworzenia i jego postrzegania, badając sztukę z perspektywy biologicznej. perspektywy społeczne, psychologiczne i filozoficzne. Zarówno Dewey, jak i Jung wywarli wpływ na badanie sztuki w kontekście społecznym i kulturowym i są w dużej mierze odpowiedzialni za zrozumienie sztuki w jej obecnej formie.
Sztuka jest oczywiście procesem twórczym, a zatem także głębokim procesem psychologicznym. Sztukę można dobrze wytłumaczyć teorią percepcji i procesem poznawczym. Teoria postrzegania wizualnego Gestalt stanowiłaby jedno z najważniejszych wyjaśnień dotyczących tworzenia i postrzegania sztuki. Teoretycy Gestalt byli psychologami XX wieku, którzy systematycznie badali ludzkie procesy postrzegania, a niektórzy ze słynnych Gestaltists to Wolfgang Köhler, Kurt Koffka, Max Wertheimer i Kurt Lewin. Zasady percepcji podane w psychologii Gestalt koncentrowały się na bliskości lub bliskości, podobieństwie, ciągłości, zamknięciu, powierzchni / symetrii, a także figurze i podłodze.
Gestaliści opisali postrzeganie jako proces, który obejmował nie tylko przedmiot, ale także kontekst, ponieważ na postrzeganie przedmiotów ma wpływ to, co je otacza. Dla Gestaltists rzeczy są zawsze „więcej niż sumą ich części”. Ponieważ sztuka polega przede wszystkim na percepcji, nasze postrzeganie przedmiotu sztuki również zależy od tych zasad projektowania, i mamy tendencję do postrzegania ciągłości lub zamykania, a nawet postrzegania ruchu w obiektach statycznych. Psychologia Gestalt była szeroko stosowana do opisywania i rozumienia „iluzji wizualnych”. Na przykład obiekty, które są bliżej siebie, są postrzegane jako tworzące grupę. Jeśli widziałeś niektóre z tych obrazów, które wyjaśniają zasady kształtu, szybko zrozumiesz, że sztuka to coś więcej niż pociągnięcia pędzlem. Sztuka jest zarówno procesem postrzegania (w tym iluzji), jak i procesem tworzenia. Kiedy artysta z powodzeniem tworzy iluzję wizualną, jest prawie jak magik. Jednak sztuka ma kilka wymiarów w swoich badaniach i wyjaśnieniach. Ze zrozumienia formy struktury i struktury, która zapewnia „strukturalne” wyjaśnienie zasad organizacyjnych sztuki, musimy również zrozumieć „funkcjonalne” cechy sztuki. To z kolei gwarantuje psychoanaliza i symbolika.
Na początku XX wieku Zygmunt Freud był pionierem studiów artystycznych w swojej psychoanalitycznej formie, uważając artystę za neurotycznego, który radzi sobie ze swoją presją psychiczną i konfliktami poprzez swoje impulsy twórcze. Freuda interesowała „treść” lub przedmiot sztuki, który odzwierciedlał wewnętrzne konflikty artysty i stłumione pragnienia, a sztuka Freuda, jak każdy dzisiejszy psychoanalityk, jest postrzegana jako niezbędna projekcja umysłu i procesu myślowego artysty. Freud uważał, że nieświadome pragnienia i fantazje artysty ustępują wnętrzu i objawiają się na płótnie poprzez sztukę. Kiedy artysta marzy o pięknych, cnotliwych kobietach, maluje anioły w niebie jako rodzaj „sublimacji” swojego głębszego życzenia. Zatem każde dzieło sztuki jest bezpośrednio związane z wewnętrznym światem artysty i jego nieświadomych rejonów umysłu.
Szkoła artystyczna, na którą teoria Freuda wywarła bezpośredni wpływ i która bezpośrednio zamanifestowała nieświadomość, to surrealizm, który rozpoczął się na początku XX wieku, początkowo jako pochodna ruchu kulturalnego – dadaizmu. Surrealizm kładzie nacisk na integrację sztuki i życia i koncentruje się na nieświadomych pragnieniach o wpływie psychoanalitycznym. Od psychologii Jacquesa Lacana po filozofię Hegla, surrealizm był w dużej mierze kształtowany przez filozofię, psychologię i zmiany kulturowe i był jednym z najbardziej rewolucyjnych ruchów w historii sztuki.
Niektórymi z jego słynnych zwolenników byli André Breton, a ostatnio Salvador Dali. W rzeczywistości dzieło Dalego można postrzegać jako niemal wizualną reprezentację nacisku Freuda na analizę snów, nieświadome pragnienia, halucynacje i swobodne towarzystwo. Symbolika seksualna, ważna część analizy Freudowskiej, była szeroko stosowana przez surrealistów. Freud i surrealizm podkreślali ściślejszy związek między szaleństwem, seksualnością i sztuką, ale ten rodzaj reprezentacji spotkał się również z oporem. Z drugiej strony psychoanaliza Carla Junga i nacisk na sztukę jako formę ekspresji kulturowej były bardziej akceptowalne dla niektórych artystów, a Jung pozostaje najbardziej wpływowym psychoanalitykiem w historii sztuki dzięki jego optymistycznemu i konstruktywnemu przedstawieniu sztuki. Według Junga sztuka i inne formy twórczego poszukiwania mogłyby uzyskać dostęp do „zbiorowej nieświadomości” i zapewnić znaczący wgląd nie tylko w proces twórczy, ale także w elementy kulturowe ducha przenoszone przez pokolenia. W psychologii jungowskiej sztuka jako proces psychologiczny byłaby asymilacją doświadczeń kulturowych artysty, dzięki czemu byłaby dostępna dla szerszej społeczności.
Dlatego psychologia sztuki, gdy rozwija się w główną dyscyplinę, a dziedzina nauki może być postrzegana jako dwie różne gałęzie –
o Strukturalna psychologia sztuki – która podkreśla „strukturalne” aspekty postrzegania sztuki poprzez formę, organizację w sensie zasad projektowania i ogólny nacisk na strukturę, również z zasadami fizjologii i percepcji wizualnej
o Psychologia funkcjonalna sztuki – która kładzie nacisk na sztukę jako proces twórczy, który reprezentuje „funkcjonalne” aspekty lub dynamikę umysłową artysty, treść, a nie formę, i którą można zrozumieć dzięki wglądowi psychoanalizy i fenomenologii.
Gałąź strukturalna dotyczy głównie postrzegającego i procesu percepcji sztuki, a gałąź funkcjonalna dotyczy artysty i procesu tworzenia sztuki. Oba wymiary byłyby równie ważne i uzupełniałyby się w kompleksowej psychologii pojęciowej sztuki.
[ff id=”6″]